Ιδρύθηκε το 2005 προς τιμήν του εικαστικού Αθανάσιου Φάμπα (1922 – 2011). Στον χώρο του Μουσείου εκτίθενται πίνακες, στους οποίους κυριαρχεί η γυναικεία μορφή και γλυπτά, δωρεά του ίδιου του εικαστικού.
Ο Αθανάσιος Φάμπας είναι ο ζωγράφος της ελληνικότητας και της πνευματικότητας. Τα έργα του γίνονται χώροι ψυχικοί και πνευματικοί. Απελευθερώνει την ζωγραφική του από τη δουλειά του θέματος, χωρίς όμως να οδηγεί στο τίποτα. Είναι μια παραδοχή στο αντικειμενικά υπαρκτό, που το ανάγει σε πνευματοποιημένη υπόσταση. Η αίσθηση της πνευματικότητας κυριαρχεί στα έργα του Φάμπα. Ένα πλαστικό γλωσσάρι με αέριες γυναικείες, σχεδόν μυστικιστικές μορφές και με ανεπανάληπτα χρώματα του ελληνικού χώρου (μπλε-θαλασσί – γαλάζιο – κεραμίδι – ζεστό πορτοκαλί).
Όπως είναι γνωστό ο πρωτεϊκός για την ελληνική τέχνη ζωγράφος Κωνσταντίνος Παρθένης θέλησε να διαμορφώσει Εθνική Σχολή Ζωγραφικής, όμοια όπως επιδίωκε ο Παλαμάς στο χώρο της ποίησης και ο Καλομοίρης στο χώρο της μουσικής. Ο Φάμπας ως μαθητής του Παρθένη ψηλαφεί με το έργο του την έννοια της ελληνικότητας. Δεν αρνείται, ούτε προβαίνει σε διάλυση της ζωγραφικής.
Δεν κλείνει τους διαύλους με την αρχαιότητα και την Αναγέννηση ούτε η ανατροπή του γίνεται αυταξία. Δεν ακολουθεί τις ανατροπές του action painting, της arte povera, της body art, της video art κλπ., οι οποίες αφού ανέτρεψαν τη ζωγραφική την οδήγησαν σε αδιέξοδο, γιατί δεν έμεινε τίποτε άλλο να ανατρέψουν. Το εικαστικό φαινόμενο στη ζωγραφική του Φάμπα διατηρείται ατόφιο και προσφέρει αυτό που ορίζεται ως σκοπός της τέχνης. Δηλαδή, την παρηγοριά και την ευφορία του θεατή. Κι αυτό, διότι η ζωγραφική του δεν αιφνιδιάζει, αλλά υποβάλει.
